ROOS is een meisje van achttien dat net gestopt is met een studie die ze twee weken gevolgd heeft. Ze woont bij haar tante in Leidsche Rijn, maar ze praat nooit met die tante daarnaast heeft ze nauwelijks vrienden (en al helemaal niet in Leidsche Rijn, een stad die pas is gebouwd en nog niet eens af is terwijl er al meer dan twee jaar mensen wonen. In de stad is niets te doen voor mensen van ROOS’ leeftijd) ze is dus een beetje verlegen en wereldvreemd, maar haar (kleding)stijl is uitbundig, ze wil opvallen, want ze weet dat ze speciaal is en niet in deze eenheidsworst thuis hoort.
Een landschap dat nieuw is maar toch zo Nederlands. Gebouwen, weilanden, bouwterrein. Er komt een wielerploeg voorbij rijden en breekt het vredige beeld van Leidsche Rijn.
ROOS zit op een stoeprand in een verder braakliggend terrein. Ze trekt wat strepen in het gele bouwzand, ze tekent een fiets! Ze kijkt verveeld. Op de achtergond is het grauwe landschap van Leidsche Rijn te zien waartegen ROOS in haar opvallende kleding fel afsteekt. Ze gaat helemaal op in haar gedachten en staart naar de fiets als er een bus langs rijdt. ROOS springt op en probeert door het gele zand nog achter de bus aan te rennen, maar de bus rijdt gewoon door.
ROOS (Terwijl ze met een loze trap het zand en de fiets omwoelt):
“godver”
We staan in de gang van het huis van tante BEA. BEA zien we niet, maar horen we wel op de achtergrond praten. Ze heeft een roddelend telefoongesprek zoals ze dat eigenlijk altijd heeft; ze is telefoonverslaafd. ..........
Tante BEA (niet heel duidelijk te verstaan):
“ja, precies........................ Nee, natuurlijk niet op die manier...............misschien hoort het niet, maar ik zeg maar altijd zo,..........ja, precies..................... Ja dat zei Jennie ook al........, inderdaad..........Roos?....mijn nichtje ja........,ja die woont hier nog. Hoe lang?…geen idee...het moet natuurlijk niet te lang meer duren.....ach...ik zie d’r eigenlijk nooit……………tja, het moet maar, ja, ja, ja,dat kan natuurlijk ook niet. Maar even weer over vanochtend, ik heb je toch verteld over Dora?..........ja, inderdaad, dus ik zeg net tegen Jennie, dat kan ze toch niet menen!............ ........nee,dat is ook niet normaal, dus ik zeg,we moeten iets verzinnen, ja,precies,...........”
ROOS komt binnen door de voordeur. Zonder iets te zeggen loopt ze door naar boven, naar haar slaapkamer.
Haar slaapkamer is al even uitbundig als ROOS haar kleding. Ze heeft geen pogingen gedaan om haar kamer echt gezellig te maken, het is een rotzooi, waarbij nog ingepakte dozen verspreid in de kamer staan, maar er is naast die chaos behoorlijk veel kleur aanwezig. ROOS gaat op haar bed zitten, ze lijkt zich te vervelen. Ze pakt een tijdschrift en bladert het door, maar legt het snel weer weg. Weer zit ze even stil. Plotseling staat ROOS weer op en pakt ze een grote rugzak. Ze slaat de deur van haar kamer achter zich dicht en rent naar beneden en de deur uit. Het lijkt wel of ze vastbesloten is te vertrekken.
Ze loopt langs saaie en grijze gebouwen met een vastbesloten pas. Ze loopt langs een supermarkt en gaat naar binnen.
Ze pakt een winkelwagentje en loopt het poortje door. Ze loopt nu een stuk langzamer, ze slentert langs de schappen. Af en toe pakt ze wat ze nodig heeft. Zo pakt ze alles wat “slecht” is (chocolade, koekjes, snoep, toetjes) en rijdt ze eventjes in gedachten als een klein kind op een step, met haar karretje door de supermarkt, niet opvallend, maar het lijkt een verlangen naar vervoer. Als ROOS bij de kassa komt rekent ze de spullen af en stopt haar spullen in haar rugtas. Haar blik valt op een bord waar particulieren hun goederen te koop aanbieden. Terwijl ze haar spullen nog steeds inpakt, werpt ze steeds een blik op het bord. Ze doet haar rugtas om en loopt recht op haar doel af. Voor het bord met witte advertenties blijft ze “met open mond” staan kijken. Haar ogen volgen de briefjes alsof het een stripverhaal is. Er wordt van alles aangeboden; bedden, grasmaaiers, nachtlampjes, hometrainers, driewielers. ..........
ROOS loopt weg terwijl ze duidelijk diep in gedachten verzonken is, ze gaat even op een bankje zitten waar ze toevallig langsloopt, ze kijkt rond, maar ziet alleen grauwe gebouwen. Ze staat weer op en vervolgt haar wandeling.
Het beeld fade naar zwart
ROOS staat weer te wachten bij de bushalte. Het is inmiddels een andere dag, dat zien we aan haar kleren. Ze zit weer op de stoeprand en eet koekjes. Ze ziet hoe de bus aan komt rijden. De busschauffeur brengt de bus niet tot stilstand, maar rijdt gewoon door zonder ROOS op te merken. Wat ze echter niet heeft gezien is dat er een onopvallend oranje zakje om het bordje van de halte zit.
Daar staat ze weer alleen.
ROOS loopt weg, weer in de richting van de supermarkt.
Tegelijkertijd komt de wielerploeg langs en rijdt juist in de tegenovergestelde richting, maar ROOS ziet het niet en loopt gewoon op haar doel af.
Ze gaat naar binnen, meteen richting het advertentiebord. Ze kijkt weer geconcentreerd naar het bord, op zoek naar een damesfiets, ze ziet er geen dus hangt ze een felroze briefje op waarop staat; Gezocht Damesfiets met daaronder het telefoonnummer van haar tante. Het briefje valt goed op..............
ROOS loopt langs de huizen in haar buurt naar huis, ze loopt één shot met haar ene voet in de goot en de andere op de stoep, ze slentert en kijkt verveeld.
ROOS gaat naar binnen waar tante BEA aan een gedekte tafel zit te bellen met de hoorn op haar schouder, maar we zien BEA alleen onscherp achter in beeld.
Tante BEA (roddelend gesprek):
Ja, dat zeg ik, maar Dora, vind je nou niet dat je beter met.............nee, zo bedoel ik dat natuurlijk niet....... Oh, ik was net aan het eten.....alleen natuurlijk! Maar wat ik bedoel,.....je kunt toch proberen eens...................tuurlijk, tuurlijk, maar Jennie zei ook al, oh en Tineke ook, dat je er misschien nog eens over na moet denken, want je kunt toch niet zoma....................nee, nee, nee, dat is natuurlijk..............nee, precies, dat dacht ik dus ook, maar ik dacht het is toch mogelijk om een keer samen..........nee, met Jennie, ja............. nou precies, inderdaad, dat vind ik nou ook............gewoon een keer met z’n tweeën.........”
ROOS kijkt geïrriteerd naar haar tante en vormt blabla-bewegingen met haar mond. Ze maakt een boterham klaar op het aanrecht en loopt met haar bordje naar boven.
Ze gaat op haar bed zitten en eet de boterham half op ze gaat weer languit op haar bed liggen en zapt wat om te zien of er iets op tv is.
Het beeld fade naar zwart.
Het is weer een dag later, ROOS draagt andere kleren en de rugtas. Ze loopt de voordeur uit en draait hem op slot, ze loopt nu rechtstreeks naar de supermarkt.
Eenmaal in de supermarkt loopt ze meteen naar het advertentiebord, haar briefje is verwijderd, ze kijkt bedenkelijk. ROOS haalt een felroze briefje en een pen uit haar rugtas en schrijft op ;Gezocht damesfiets. Met daaronder het telefoonnummer van haar tante, daarachter staat tussen haakjes (vraag naar ROOS). ROOS hangt het briefje op tussen de witte advertenties. Ze loopt naar de winkelwagentjes en loopt de supermarkt in. Bij de kassa rekent ze af en stopt haar spullen in twee plastictassen en loopt langs het advertentiebord. Ze kijkt verbaasd als het briefje er niet meer hangt. ROOS haalt weer een roze briefje uit haar tas en schrijft op; Gezocht damesfiets en hangt het briefje op de lege plaats waar haar eerste briefje hing. Ze loopt weer naar buiten en we zien hoe ze nog een blik door de ruit werpt op het bord.
Ze loopt richting de bushalte waar ze plaatsneemt op de stoeprand. Ze is weer in gedachten verzonken, in een opgetrokken houding staart ze boven haar armen uit als de wielerploeg langskomt, ze verstopt haar hoofd onder haar armen en kijkt pas weer als de ploeg voorbij is gereden. In de verte ziet ze de bus al aankomen, maar hij rijdt nu niet de gebruikelijke route hij rijdt zelfs niet eens langs de bushalte, hij neemt een compleet andere weg.
ROOS (terwijl ze haar hoofd weer onder haar armen verstopt):
“kut”
ROOS blijft even zitten,maar staat toch op en loopt richting haar huis.
ROOS loopt langs grijze gebouwen naar huis.
Thuis aangekomen zien we hoe ROOS de buitendeur dichtslaat.
De kamer van ROOS is donker, maar we horen wel het geruis van tante BEA op de achtergrond.
Tante BEA (nauwelijks verstaanbaar):
“Inderdaad, dus Dora zegt dat ze dat niet wil...................precies, ja, dat zei ik nou ook, dus ik zeg misschien moeten we het nog eens proberen......................ja, precies, dus we moeten het gewoon duidelijk zien te maken aan Tineke,.......................ja, dat zeg ik........ja......”
ROOS komt haar kamer binnen en gaat zitten, ze pakt een stapel roze briefjes uit een laatje en een pen uit een ander laatje en ze schrijft een stapeltje briefjes met steeds dezelfde boodschap; Gezocht damesfiets met daaronder het telefoonnummer. Als ze behoorlijk wat briefjes heeft stopt ze deze in haar jaszak.
ROOS loopt richting de supermarkt waar al wat mensen zijn. Ze loopt naar het bord en ziet dat haar briefje is verwijderd. Uit haar jaszak haalt ze het stapeltje met briefjes en bevestigt ze aan het bord. Met vastberaden stappen loopt ze naar buiten.
Ze loopt weer naar huis en gaat naar binnen.
Ze komt twee seconden later weer naar buiten in andere kleding.
(ze was zo kort binnen, omdat een tijdssprong is gemaakt)
ROOS loopt over straat langs de grauwe bebouwing van Leidsche Rijn.
Daar aangekomen loopt ze naar het bord. Ze blijft verbaasd staan kijken bij het bord. Geen van haar briefjes hangt er nog. Ze kijkt verloren voor zich uit en staart even naar het bord. Dan haalt ze een roze briefje uit haar tas met daarop; Gezocht damesfiets met daaronder het telefoonnummer. Ze hangt het op en neemt plaats op de grond. Haar ogen strak gericht op het bord en vastbesloten niet te vertrekken voordat ze de “dief” heeft gepakt. Ze zit daar een hele tijd in kleermakerszit. Er is veel bedrijvigheid rondom haar, maar ze hoort alles in een soort holle ruis en wachtend in haar eigen wereldje is ze teruggetrokken en ze wacht en terwijl de wereld rondom haar versneld wordt afgespeeld blijft ze stokstijf zitten en ze wacht, roerloos.
Er komt een cassière langslopen die achteloos het felroze briefje van het bord verwijdert en er een wit kaartje voor in de plaats zet.
De wereld raast door, zelfs bij het verdwijnen van de cassière. Verbaasd kijkt ROOS met grote ogen naar het bord, langzaam staat ze op en loopt richting het kaartje dat de cassière zojuist heeft geplaatst.
Op het kaartje staat in grote zwarte blokletters geschreven;
ALLEEN WITTE ADVERTENTIES PLAATSEN OM HET OVERZICHT TE BEWAREN
ROOS staat verslagen te kijken, ze lijkt te gaan huilen, maar blijft apathisch voor zich uit staren. Het is alsof ze naar het witte bord heeft staan staren, maar ineens pakt ze een briefje en kijkt tevreden, er komt een glimlach op haar gezicht, ze heeft eindelijk een advertentie ontdekt waarin een damesracefiets wordt aangeboden.
In gedachten verzonken loopt ROOS naar buiten, ze loopt en leest tegelijk het briefje. Zonder op te letten steekt ze de straat over. We horen een man die HO! roept. ROOS kijkt met een verschrikte blik.
Het beeld wordt zwart.
We horen het geraas en vervolgens het gekletter van een crashende wielerploeg.
Op dit werk is de Creative Commons Licentie van toepassing.